మా ఊరి హైకూలు 101 .

91 .
పచ్చని పైరు
నిత్యం పారే యేరు
మా ఊరికి౦కేం కావాలి

92 .
తలలూపుతూ
వరిచేలు -రమ్మనో
వెళ్లి పొమ్మనో

93 .
ఊరు తెన్నేరు
అక్షర సంపదని
ఇచ్చిన ఊరు

94 .
గోళీలు గూటీ బిళ్ళలు
ఒంటినిండా దుమ్ము
మా పిల్లలకి అంటుకోలేదు

95
గోడలమీద బోలెడు
 geetalu గీసేవాళ్ళం
పికాసోకు తెలుసు

96
మా పందిరి మంచం
తాతయ్య గుసగుసల్ని
దిండుకింద దాచింది

97 .
తెలుగు మాస్టారు
పద్యానికి అర్ధం చెబుతుంటే
అమ్మ ముద్డ కలుపుతున్నట్లు౦డేది

98 .
బడికెళ్ళేదారిలో
పెద్దపెద్ద చెట్లు
నీడనివ్వడం నేర్పాయి

99 .
నల్లకలువలు
మాచెరువులో మొగ్గతొడిగి
ఆకాశంలో వికసిస్తాయి

100 .
మాఊరి చెరువు
ఉన్నట్టుండి అలల్లో
ఆకాశాన్ని దాచేస్తుంది

101  ఆఖరి రోజు
మాస్టారు తలనిమిరారు
కవిత్వం తలకెక్కింది .

[ హైకూ రాయందే
ఊరూ యేరూ వెన్నెల
ఉండనివ్వవు నన్నిలా ]

మా ఊరి హైకూలు 90

84 .
ఆడపిల్లలందరూ
హాజరైన రోజు
లెక్కలు తికమక

85 .
మా ఊరిలోపల
మరోఊరు ఉంది
అక్కడంతా ఒక్కటే

86 .
రైలాగినప్పుడల్లా
మా గొడ్డకాడిబుడ్డాళ్ళు
ఇటెక్కి అటుదిగేవాళ్ళు

87 
పలకా బలపం పోయినా 
మా బడి నన్ను ఓదార్చి 
తీర్చిదిద్దింది

88 
నా చిన్నప్పటి చందమామని
పిల్లలకు చూపించాను
మా ఊరు తీసుకొచ్చి

89 
ఊరుకి వెళతానా
ఊరికే ఉండదు
ఊరించి హైకూనిస్తుంది

90 
మా జొన్న చేను
ఆకలిని జయించే
ఆయుధాన్ని విసుర్తోంది

మా ఊరి హైకూలు 83 .

77  చిట్టి గోరింట చేతుల్ని
నా కళ్ళకు ఆన్చేది
ఇప్పుడు ఇక్కడుందో

78
పరికిణి వేసుకున్నాక
పదోతరగతి మానేసింది
తెలుగెంత అందంగారాసేదో

79 
ఎనిమిదో తరగతిలోనే
ఎంకట లక్ష్మికి పెళ్లి
ఏడు కిళ్ళీలు తిన్నాం

80 
వొడుపుగా వరినారుని
రెండువేళ్ళతో నాటేవారు
హైకూ నేర్చుకుంది అక్కడే

81 
నేనొక పాటరాసి
ఊళ్లోకి వెళ్లాను
మాపాలేరు పాడేదిఅదే

82 
చింతతోపుల్లోంచి
చందమామని చూస్తే
మాఊరు కన్పిస్తుంది

83 .
గట్లు తిరగేయడం
నాట్లు వేయడం చూసాక
పాట కట్టడం నేర్చుకున్నా

మాఊరిహైకూలు 76.

73 . మా జోడేడ్డ్లు
కాడిని మెడకేసుకుంటాయి
బాధ్యత బరువనిపించదు

74 . మాబడి దగ్గర
బావి ఎండిపోయింది
చిన్నప్పుడు ఒంటేలు పోసేవాళ్ళం

75 . వానొచ్చిందని ఇళ్ళకెళ్లమంటే
ఇంద్రధనసు కోసం
పొలాల్లోకి వెళ్ళేవాళ్ళం

76.  పంట బండ్ల కేత్తాక
దిష్టి బొమ్మని పడేసేవాళ్ళం
ఇహ చేలో పిట్టలు వాలేవి

మాఊరి హైకూలు 72

67 . ఆ ఇంటిమీది కాకి
ఈ ఇంటిమీద వాలేది
కాకులకు కులాల కుళ్ళు లేదు

68 మాల మాదిగలని
తెలిసేది కాదు
మా ఊరివారని తెలుసు.

69 అదేవెన్నెల
 అవే మనసులు
ఊరేం మారలేదు 

70 వరికోతలకి ఆడవాళ్ళు
కొడవళ్ళతోనూ
కొన్ని పాటలతోనూ

71 . అందరం కట్టుకున్న
ఇసుకగూళ్లు లేవు
ఇప్పుడు ఎవరిళ్లు వారివే

72 మా ఊరు వెళ్తానా
తాటిచెట్ల బారాటి నీడలు
చేతులు చాస్తాయి

మా ఊరి హైకూలు 66

61 . అమావాస్య రాత్రి
కల్లంలో కాపలాకి
మిణుగురులు నాకు తోడు

62 . చేల గట్లమ్మట
ఎగురుకుంటూ మేం
మా చుట్టూ సీతాకోకలు

63   తిరణాల్లో
చింతామణి నాటకం
ఊరునిద్రపోఎదు కాదు

64 . వాడికి కుడికాలు లేదు
నామెడమీద కూర్చొని
బడికితీస్కేల్లెవాడు

65 . రాములవారి గుళ్ళో
గంట అందేది కాదు
అమీరు ఎత్తుకునేవాడు

66 . హిందీ మాస్టారి
హనుమంతుడి వేషం
తోకకి నిప్పుపెట్టేవాళ్ళం

మా ఊరి హైకూలు 60 .

54    పోద్దుపోగానే
అమ్మమ్మ కధలు చెప్పేది
నిద్రలో 'ఊ ' కొట్టేవాడిని

55 .
బడి వదలగానే
సంధ్య కాంతుల్లో
మెరుస్తూ ఆడపిల్లలు

56 .
కోడిపందాలు
కత్తులు కాళ్ళకే గాని
కడుపులో కాదు

57 .
నిప్పులమీదనడిస్తే
సత్తారుభాయికి
అల్లా కనిపించేవాడు

58 
లాంతరులోనే
రాత్రంతా చదివేవాళ్ళం
వెలుగునీడల లోతు తెలిసింది.

59 .
నిండుపున్నమి నాడు
చందమామని చూస్తే
మా మేనమామ కన్పిస్తాడు

60 .
వోల్లువొంచడమే కాని
తలవంచడం తెలీదు
మట్టి మనుషులు కదా

మా ఊరి హైకూలు -53

48 . ఎన్ని రైళ్ళోచ్చినా
నీలికళ్ళ అమ్మాయి
దిగనేలేదు

49  రైలుదిగగానే
జ్ఞాపకాల వర్షం
ఊరు ఉప్పొంగేది

50 . పట్టాల మీద
పదిపైసలు పెట్టేవాళ్ళం
రూపాయి కానేలేదు

51 మలుపుతిరిగినప్పుడల్లా
వెళ్ళిపోయే రైలు
వయ్యారాలు చూడాలి

52 పాలపిట్టలు
భుజాలమీద వాలేవి
కువకువలన్నీ హైకూలే

53 . తుమ్మచెట్టు నిండా
ఇంకా ఊగుతున్నాయి
జ్ఞాపకాల గూళ్ళు

మా ఊరి హైకూలు

42 . తుమ్మముల్లు దిగింది
కుమ్మరమ్మాయి
ఉమ్మురాసి తీసింది

43 . తూనీగలం మేం
పోటీపడి ఎగిరేవాళ్ళం
మేమిలా మిగిలిపోయాం

44 . లాంతరు లేనప్పుడు
మా ఇంటిదాకా తోడువచ్చేది
తనెలా వెళ్ళేదో

45 . ఎర్ర వోణీని
కళ్ళకు ఆన్చేది
ప్రపంచమొక మందారం

46 . పలక మీద
నాపేరు రాసేది
చేరిపేసేది

47  పోరుగూరమ్మాయి
వెళ్ళినప్పుడల్లా
వెనక్కితిరిగి చూసేది

మా ఊరి హైకూలు

36 . పంటచేల మట్టితో
పరిమళించిన బాల్యం
మా ఊళ్ళో ఇంకా ఉంది

37 . వాన పడగానే
నేనూ వరిచేనూ
 పొంగిపోయే వాళ్ళం 

38   పాగొడ్ల  చావిట్లో
   దమ్ముకోట్టేవాళ్ళం
మామయ్యకెలా తెలిసేదో

39 . మే0 చూస్తుండగానే 
      కలువలు విచ్చుకునేవి 
     ఇహ మమ్మల్నే చూసేవి 

40 .  అప్పుడు తెలీదుకాని
మాపంట పొలాలన్నీ
పచ్చని కవితలే

41 . ఇసుకదిబ్బల్లో
మాపిల్లలు వేళ్ళు పెడితే
నాబాల్యం దొరికింది


మా ఊరి హైకూలు

మా ఊరి హైకూలు

30 . మాఊరి తిరణాల్లో
కుక్కపిల్ల పోయింది
నిరుడుపోయి దొరికింది 


31 . చీకటి రాసుకున్న పాట
వెన్నెలై కురుస్తోంది 
మా పల్లె మల్లె పందిళ్ళ మీద 


32 .మా ఊరి మీంచి చంద్రుడు
వెళ్తూనే ఉన్నాడు
నా బాల్యాన్ని  చూస్తూ


33 పెద్ద అమీరు 
పులివేషం వేస్తే చుట్టూ 
పిల్లమేకలం మేమే 


34 గాలిపటాలు గోళీలు
కాగితం పడవలు 
మేం వదిలేసిన ఆస్తులు 


35 పుస్తకాల్లో దాచిన
 నెమలీకలు
చిన్నప్పటి జ్ఞాపికలు

మా ఊరి హైకూలు

నేను జడలాగిన అమ్మాయిని
మా ఆవిడకి చూపించాను
ఇద్దరూనవ్వుకున్నారు 
----------------------
ఆరో తరగతిలో
నన్ను తిట్టినమ్మాయి
ఇప్పుడు వాళ్లాయన్ని తిడుతోంది
---------------------
చేపలకూర వండింది
వాళ్లాయనకూ నాకూ వడ్డిస్తూ 
నాకో ముక్క ఎక్కువేసింది
------------------
మాఊళ్ళో ఆడపిల్లలు
కాలేజికి రైలెక్కి వెళ్ళేవాళ్ళు
మేం చేలోదిగి చేతులూపేవాళ్ళం
------------------------
 పొన్నాయిపూలచెట్టు కింద
ఆడపిల్లల చెవుల్లో
సన్నాయి ఊదేవాళ్ళం
-------------------------
ఆ బారాటిపిల్ల
ఊరొదిలి వెళ్ళాక
ఒక్క పాటనూ రాయలేదు
----------------------
మా ఊరు వెళ్తే  చాలు
చిన్నప్పటి చిలిపి జ్ఞాపకాలు
అల్లుకొని  వెళ్ళనివ్వవు
-----------------------

మా ఊరి హైకూలు

19 దొంగ జామకాయలు కోసామని
పిర్రలమీద ఈత బెత్తం తేలింది
దాని రుచి మాస్టారికేం తెలుసు.

20 ఓ పాడుబడ్డ ఇంట్లో
దెయ్యాలు౦డేవనేవాళ్ళు
ఊళ్ళో పిల్లలు నాకదే చెప్తున్నారు

21 అమీరుగాడు నాగ్గాడు సాంబడు
అలా పిల్చుకుంటూ తిరిగేవాళ్ళం
భుజాలమీద చేతులేసుకుంటూ

22 మాకోళ్ళ గూళ్ళో
లెక్కకి ఒక్కటి తగ్గేది
నిన్న తిన్న సంగతి గుర్తుండదు

.13    మా పాలేరు ఈలవేస్తే
       పొలానికెళ్ళే దారిలో
       నల్లకళ్ళపిల్ల ఎదురైనట్లే

14 .  మాఊరి మంటపం దగ్గర
      కబుర్లన్నీ ఆగిపోతాయి
      నల్లపిల్లని చూసి

15 . మాగూడెపు పిల్ల
      ఊడుపులకెళ్తే
      పచ్చనిపైరు పొ౦గిపొతది

16 . మా ఊళ్ళో ఏసోబు
      కృష్ణుడి పద్యం ఎత్తుకుంటే
      కులం దిమ్మ తిరుగుతుంది

17 . మా శివాలయంలో
      రాత్రిళ్ళు బికారిబస
      శివుడు లేపితే ఊళ్లోకొస్తాడు

18 . మాపాలేరు నల్లకళ్ళది
      గడ్డివామువెనక్కి చేరేవారు
      వామెందుకూగేదో మరి

మా ఊరి హైకూలు

7 .  బడికెళ్ళేదారిలో
తిరిగే కుమ్మరిచక్రం
నన్నెవరో మలుస్తున్నట్లు౦డేది


 8 .    మే౦ బళ్లోకి
      పరిగెత్తికెళ్ళేవాళ్ళం 
      మా బడి నడక నేర్పి౦ది

9 .  బళ్ళో నాటకం వేసాం
    మీసాలూడి పంచె జారింది
    ప్రధమ బహుమతి నాదేలేండి
  
 10  . బడిని ఒదిలేసినప్పుడు
     చెమ్మగిల్లిన కళ్ళని
     తలాకాస్తా పంచుకున్నాం

11 . అఆలు నేర్పిన మాస్టారుకి
     సన్మాన పత్రం రాసాను
    ఒక్క తప్పూలేదని గర్వపడ్డారు   
 
12 . చివరిసారిగా చెక్కకుర్చీని
       మమ్మల్ని చూడాలన్న మాస్టారుకి
       కన్నీటిపొర అడ్డొచ్చింది  

మాఊరి హైకూలు

 1
మా  ఊళ్ళో రైలు ఆగి౦ది                                   
 నేను ఒక్కసారి దిగి 
  మళ్ళీ ఎక్కాను                                    


 2 .  రె౦డిళ్ళమధ్య                  
 తాతలనాటి అడ్డుగోడ 
  మధ్యలో తలుపు౦ది ...


౩ . పక్కఊరికీ మాకు
రాకపోకలు పెరిగాయి

బళ్ళదారి ఇరుగ్గాలేదు


4 . మాచేలో తాడిచెట్లు 
    నాచిన్నప్పట్ని౦చీ 
చ౦ద్రుణ్ణి అ౦దుకు౦టూ
 
 5. మా రె౦డూళ్ళ మధ్య
ఓ యేరు పారుతు౦టు౦ది
ఎప్పుడూ వేరుచేసేది కాదు.



 6 .  ఎన్ని దేశాలు తిరిగినా
        మా ఊరొచ్చేసరికి

  కవిత్వ౦ పొ౦గిపొర్లుతు౦ది

ఎప్పటిలానే...!

ఎప్పటిలానే...!


ఎప్పటిలానే


రాత్రి


ఒక చ౦దమామని కోటి కోటి నక్షత్రాలని


దోసిళ్ళతో తెచ్చి నాకిచ్చి౦ది.


నేను రాత్రికి వెన్నెల్లో పెట్టి ఓ కవితనిచ్చాను.


************


ఎప్పటిలానే


ఉదయ౦

బోలెడు కమలపూలని


కోనేటిని౦డా పూయి౦చి


లేతకా౦తుల్ని మాపాప కళ్ళల్లో ని౦పి౦ది.


మాపాప తన చిట్టిచేతులతో


ప్రతిపొద్దుకీ గోరి౦ట అద్ది౦ది.


****************


ఎప్పటిలానే


వస౦త౦


మాగున్నమావి గుబురుల్లో


చిగురాకుపచ్చని గుట్టు ఏదో దాచివు౦చి౦ది.


దాన్ని పసిగట్టిన మాకోకిల


తెల్లారగానే పాట కట్టి ఊర౦దరికి విన్పి౦చి౦ది.

రాత్రి వెళ్తూ వెళ్తూ

 తొలిసంధ్య వెళ్తూ వెళ్తూ
అరుణ కిరణాలతో
చిగురాకుల అంచుల్లో
మంచు బిందువులకి
కిరీటాలని తొడిగింది.
ఇంతలోనే పిల్లలు చెట్టుకింద చేరి
కొమ్మల్ని ఊపి ఊపి
కిరీటాల్ని తొడుక్కెళ్ళారు.

సాయంసంధ్య వెళ్తూ వెళ్తూ
మాఊరి కోనేట్లో
విచ్చుకుంటున్న ఎర్రకలువలకి
ఏదో చెప్పి వెళ్ళింది.
పిల్లలంతా గోచీలు విసిరేసి
కోనేట్లో దూకారు .
సంకనిండా కోటి కలువలతో
ఊరంతా ఊరేగారు.


రాత్రి వెళ్తూ వెళ్తూ
కొన్ని నక్షత్రాలని
మా ఊరి బావిలో చల్లింది.
తెల్లారి పిల్లలు చుట్టూరాచేరి
గులకరాళ్ళు విసిరి చెల్లాచెదురు చేసారు.
 కొన్ని నక్షత్రాలు వాళ్ళ కళ్ళల్లో
ఇప్పటికీ మెరుస్తున్నాయి.

మట్టికి తగిలిన గాయం

అంత చెట్టునూ

కొమ్మలు కొమ్మలుగా కొట్టేసి పడేయడమంటే

చెట్టునోక్కదాన్నే కోల్పోవడం కాదు..!

చల్లటి నీడల్ని చేరిపెయడమే..

పిల్లల ఆటల్ని ఆపేయడమే..

పక్షి గూడును చెదర గొట్టడమే..

వాటి గుసగుసల్ని కొల్లగొట్టడమే...

లేలేతచిగురాకుల చివర్లో మెరిసే

చిన్ని చిన్ని సూర్యళ్ళని

చీకట్లోకి నేట్టేయడమే..

కురిసే వానకి  కొమ్మలు లేకపోవడం

అలసిన బాటసారికి చెట్టు చేరువ లేకపోవడం

ఓ చేదు అనుభవం.

గుబురుకోమ్మల్లోంచి

నడిరాత్రి చంద్రుణ్నిచూడటం ,

తోలివేకువలో నునులేత రెమ్మలపై

లోకాన్ని జయి౦చేలా మంచుబిందువులు మెరవడం

ఓ మధుర అనుభవం.

ఇప్పుడు చెట్టు లేదుకదా!

చిరుగాలి గల గలల్ని ఎలా వినడం ?

సీతాకోకలకి మరిన్ని పువ్వుల్ని ఎలాఇవ్వగల౦?

కొమ్మల్లో చేరిన

కోకిల కచేరీల కొత్త రాగాల్ని ,

చేట్టుచాటు దాచుకున్న యువజంటల 

నులివెచ్చని స్పర్సల్ని  ఇహ మర్చిపోవడమేనా..?

నది వెళ్తూ వెళ్తూ

ఒడ్డునున్న చెట్టునీడల్ని అలల ఒళ్ళో మూటకట్టుకునేది..

మరిన్ని పూలని పడవ దోసిళ్ళతో తీసుకెళ్ళేది..

చిటారుకొమ్మపై మెరిసే ఆకాశం

వేళ్ళ కింద ఒదిగి  ఉన్న నేల

     పచ్చని సామ్రాజ్యాన్ని ఏలే

     మహారాణిలా ఉండేది చెట్టు .

ఇప్పుడేమో నిప్పులు చెరిగే కళ్ళల్లో

ఫెళ ఫెళలాడే ఎండిన చెట్టులా ఉంది.

కోటి ఆశలతో ఎగిరోచ్చే తుమ్మెదలకి

ఒడిలిన పూలగుత్తులు  ,

వేయి ఊసులతో వచ్చే వసంతానికి 

 ఒట్టిమట్టి  పెళ్లలు ,

 ఏం సమాధానం చెబుతాయి!?

పూల రెమ్మల్ని నిమురుకుంటూ వెళ్ళిన పాట

రాలిన పూల పుప్పొడిలో దాచుకున్న పల్లవుల్ని వెతుక్కుంటో౦ది.

అంతటి పెనుగాలుల్లోనూ

ఎన్ని వృత్తాల్ని గీసింది..!

వరద బీభాత్సాల్ని ఎన్ని ఆకుల్లో దాచుకుంది..!

ఇప్పుడు చెట్టు లేదుకదా!

చెట్టంత మనిషి

గొడ్డలి ఎత్తిన ప్రతిసారీ

చెత్తంతా వొణికి పోవడం చూసి

అల్లుకున్న తీగలు

అల్లాడిపోయేవి..

చెట్టుపడగానే

గడ్డిపువ్వు

ఓ రేకుని రాల్చింది.

చెట్టునుకొట్టి వేళ్ళతో పెళ్ళగించిన చోట 

మట్టికి తగిలిన గాయం 

మరోమొక్కను నాటితేగాని 

మానదనుకుంటా  ..!   

ఆమె

ఆమె రాలేదు

వెన్నెలింత నల్లగా

ఉన్నదేమిటి ?

---------------

ఆమె వస్తుంది

నన్ను స్వీకరిస్తుంది

ఎప్పటికైనా..!

--------------

చెమర్చే కళ్ళు

ఆమె దాచుకుంటోంది

ఓడిపోయాను .

-------------------

ఆమె

ఆమె నవ్వింది

వికసించే పువ్వుని

చూసినట్లుంది.

-----------------

ఆమె చూసింది 

ప్రవహించే నదిని 

తాకినట్లుంది.

----------------

ఆమె వెళ్ళింది 

పరిమళించే పువ్వు 

రాలినట్లుంది .

------------------ 

రెండు పూలు

వికసిస్తున్న పువ్వుకు

రేపురాలుతున్న సంగతి తెలీదు.

తెలిస్తే ..ఇంకా వికసిస్తుంది కదూ...!

---------------------------------

రాలుతున్న పువ్వులు

మనిషిని చూసి జాలిగా నవ్వుతాయి..

కానీ, కవిని చూసి

ఇంకాసేపు గర్వంగా మళ్లీ పూస్తాయి..!

----------------------------------  రెండు  పూలు

బాల్యంలోకి ...!

నా చేయిపట్టుకొని

నడిపిస్తోంది పాప ..

తన బాల్యంలోకి 

తీసుకెళితే బావుణ్ణు..!

ఆమె మౌనంగా

అతడు ఆమెను జయి౦చాదు

గుండెల్లో గుచ్చుకున్నాడు

కన్నీళ్లు రప్పించాడు

 చాన్నాళ్ళ తర్వాత తెలుసుకున్నాడు..

ఆమె మౌనంగా ఉండటమంటే

తనెప్పుడో ఓడిపోయి

ఆమె పాదాల దగ్గర

తలతెగి పడి ఉన్నాడని... 

కవిత్వముంది .

మల్లెలలోన

ఆమె నవ్వుల లోన 

కవిత్వముంది .

వెన్నెలలోన 

ఆమె కన్నులలోన

కవిత్వముంది .

వేకువలోన

ఆమె చూపులలోన  

కవిత్వముంది .

కవిత్వమేగా....!

ఆమె వెళ్ళాక

మరి రాను అన్నాక

కవిత్వమేగా....!

------------------

 

ఆమె వెళ్ళాక

తొలిగాయమయ్యాక 

కవిత్వమేగా....!

-------------------

చీకటి రాత్రి

ఆమె ఉండని రాత్రి

కవిత్వమేగా....!

-------------------

ఎంత బావుణ్ణు ...!

 ఎంత బావుణ్ణు ...!

చుక్కల రాత్రి

నా కనుల లోతుల్లో

వొదిగిపోతే....!

---------------

వెన్నెల రాత్రి

వెచ్చని జ్ఞాపకాలు

ఆమె ఉండుంటే ...!

---------------

ఆమె కన్నులు

వెంటాడే అక్షరాల్ని

ఇచ్చి వెళితే .....!

----------------

కన్నీటి చుక్క

లోపలి గాయాలని

దాచిపెడితే..!

---------------

పూలదోసిళ్ళు

ఆమె పాదాలచెంత

వొరిగిపోతే....!

----------------

ఆమె వచ్చేసి

మరిన్ని హైకూలు

ఇచ్చేసి వెళ్తే ...!

ఒక మూడు

1-------పిట్ట
నీలి ఆకాశం -నా రెక్కల కష్టం
ఈ నేల- నా కాళ్ళకంటినమట్టి .
2 ------పువ్వు
ఈ వనం - నా హృదయ గీతం
వసంతం-నే రాసుకున్న కవిత్వం.
౩. --------పడవ
అల -అమ్మ అరచేయి
ఈ ప్రవాహం -నేను దాచుకున్న ప్రాణం.

'మో' గిన శబ్దం

'మో' ఒక నిర్లిప్త సంధ్య
సందిగ్ధ సాయంకాలం
స్పష్టాతీత స్పష్టం
దిగులు లోగిలి
దాగిన తీగ
సహృదయ వృత్తం
కొండచరియల ఛాయ
ఆపేక్ష క్షేత్ర
వెన్నెల కుంపటి
స్వప్న సంపుటి
సంక్లిష్ట శైలి
సంచలన కరచాలనం
పర్వదిన సంరంభం
పునరపి చరణం
విలయానంతర మౌనం
అపార పారవశ్య వాక్యం
వ్యక్తావ్యక్త పద లాలిత్యం
పునరుత్థాన కవనం
'మో'గిన శబ్దం

చిత్రాల మాల: పచ్చ గన్నేరు...

moodu puvvulu
vela kavitalaku
praanam post00..!

తెలియని చోటుకి

ఉండటం
లేకపోవటం
రెండూ నిజమైన అబద్దాలే ..!
ఎంత ఉండాలనుకున్నా
లేకుండాపోయిన సందర్భాలేన్నిలేవూ..?
లేకుండా ఉండాలని
ఎంత ప్రయత్నించినా
ఉండలేక నిట్టూర్చిన సమయాలేన్నిలేవూ..?
ఉండటం-లేకపోవటం
రెండుతీరాలు ప్రాణనదికి..
నదేలేనప్పుడు
తీరాలు నిస్సహాయంగా
ఉండీ లేనట్టుగా ఉంటాయి.
తీరా ఇప్పుడు తీరాలు లేవు.
నది ఉన్నా లేనట్టుగా
తెలియని చోటుకు ప్రవహిస్తోంది.

అక్షర మోహనం: దాచుకున్న రెక్కలు

అక్షర మోహనం: దాచుకున్న రెక్కలు

దాచుకున్న రెక్కలు

మా అమ్మాయికి వాళ్ళమ్మ తలదువ్వి
నోట్లో ఇంత కుక్కి
బండెడు బరువు భుజాన పడవేసి
బడికి పంపుతుంది.
ఇల్లు వదిలి
కొంత దూరం వెళ్ళాక
మా అమ్మాయి
బరువునంతా ఒక చోట పడవేసి
దాచుకున్న రెక్కల్ని నెమ్మదిగా బయటకు తీసి
పక్షులతో కలసి ఎగిరి ఎగిరి
ఆనందంగా అలసి పోతుంది.
చెరువునిండా విచ్చుకున్న కలువ పూవుల్ని
కళ్ళారా చూసి
మనసారా పలకరించి
ఎన్నో జ్ఞాపకాలని
తన స్నేహితులకోసం దాచిపెడుతుంది.
పచ్చని పొలాల గట్లమీద
పాదముద్రలు ముగుల్లా వేసుకుంటూ వెళ్తుంది.
రొజూ ఇదే తంతు..
పరీక్షలోచ్చాయి..
మా అమ్మాయికి నూటికి నూరు మార్కులు -లెక్కల్లో.
వాళ్ళ అమ్మ
ఇరుగమ్మకి- పోరుగమ్మకి
తెగచేప్పుతుంటుంది .
-----లెక్కల్లో మార్కులు చెప్పుకుంటూ మా ఆవిడా ..
-----రెక్కలు దాచుకుంటూ మా అమ్మాయి.

దాచుకున్న రెక్కలు ..

మనసు మూలల్లో

చందమామని కనురెప్పల్లో
దాచిపెట్టి చూడు...
మబ్బుల్లోంచి తొంగిచూసి పలకరిస్తుంది.
వెన్నెల్ని దోసిళ్ళలో
మూసిఉంచు...
కనుకోసల్లోంచి పొంగి వస్తుంది.
దేన్నైనా..ఎవరినైనా
ఎదురుగా చూడడంకంటే
మనసుమూలల్లో దాచుకొని చూడు..
నువ్వెంత కాంతివంతంగా మెరుస్తావో..
అర్ధవంతంగా మిగుల్తావో..

చిన్న చిన్న అలలు

రెండుకొండల మధ్య
పడవ మెల్లగా వెళ్తోంది
చాన్నాళ్ళ గాయాలని మోసుకొంటూ ..
అన్ని తీరాలలోనూ
నెత్తురోడుతున్న జ్ఞాపకాలే.....!
కంట తడి అంటని కొత్త జ్ఞాపకాలని వెతుక్కుంటూ
ఓ చోట ఆగి దోసిళ్ళలో నీరు తీసుకున్నాను.
కొన్ని చిన్ని చిన్ని అలలు
నా ప్రతిబింబాన్ని తమ ఒడిలోకి తీసుకొని
తల నిమురుతున్నాయి.
ఈ చిన్ని లాలన చాలదా ..నా పడవ ప్రయాణానికి ?
జ్ఞాపకాల గాయాలు మానడానికి??

వెన్నెల

దొసిళ్ళనిండా వెన్నెల --
దారి చూపెడుతూ నక్షత్రాలు--
ఊరవతల వెంటాడే ఒంటరితనం--
తోడుగా తాడిచెట్ల బారాటి నీడలు --
నల్లటి రాత్రిని తుడిచేస్తూ చంద్రుడు--
తెల్లవార్లూ వెన్నెలని దాచిపెట్టి-
ఆడుకునే పాపకిచ్చాను --
పాప నవ్వులముందు
వెన్నెల వెల వెల బోయింది --
నా ఒంటరి తనాన్ని చీకట్లోకి విసిరేసాను.

హైకులు

* చిరుగాలికి వేణువు కదిలింది పాత పొంగింది . ** లేత చిగురు ఎండిన కొమ్మలకి మరో కానుపు. *** చెమట పువ్వు ఆమె నుదురు మీద పరిమళిస్తూ..

పరిమళించే కవిత ..

మా అమ్మాయికి నా కవితలని చూపించాను మీరేనా రాసింది ? అన్నది. అన్నీ చదివాక చిన్నగా నిట్టూర్చింది. తన స్కూల్ బ్యాగ్లోంచి కొన్ని కాగితాలని తీసి ఇచ్చింది. వాటి నిండా కవిత్యమే..! ఎవరు ముందు రాసారు? చాలామంది మిత్రులు అంటూ ఉంటారు అమ్మాయికి అంతా నా పోలికేనని.. నాలానే కవిత్వం రాసిందా..? ఇద్దరవీ ఒకేలా ఎలావుంది..!! ఏమైనా సరే .. మా అమ్మాయిదే కవిత్వం.. నేను యాభై లో రాసాను. తను పదహారేళ్ళకే రాసింది. తన కవిత్వం పరిమళిస్తోంది

తీరని దాహం

నా లోపల ఓ మొక్కను నాటాను
కొంత కాలానికి అది చెట్టయింది
ముందు కొన్ని ఊ హాలు పూచాయి
అవి సీతా కోక చిలుకలతో జతకట్టి ఎటో ఎగిరిపోయాయి ..!
కొన్నాళ్ళకి పూలు గుత్తులు గుత్తులుగా పూచాయి
అవి పరిమళిస్తూ కొత్త రంగులిని కోరుకుంటున్నాయి ..
రోజూకొన్ని పక్షులు వాలుతున్నాయి
అవి నిరంతరం గుసగుసలాడుతున్నాయి
బహుశా : కవిత్వంలోని కొత్త కొత్త సంగతులను కొంటా...!!
ఒక కోకిల కొత్త కవులిని పిలుస్తోంది
కొంతమంది కవులు
నా చెట్టు నీడన చేరారు ...
'కవిత్వం' అనేది ఏమీ చెప్పలేదు కానీ
కన్నీటిభాషలో మనసులోని మనిషిని తడుముకున్నారు ..
'కవిత్వమొక తీరని దాహం ' అని గొణుక్కుంటున్నారు ..
నాలోపల చాలా మొక్కలు నాటాను
చాలా మంది కవులు
నన్నూ, నాచెట్టుని ప్రశ్నిస్తున్నారు
ఈ దాహం తీరేదెప్పుడని ...??

ముళ్ళపూడి వెంకటరమణ గారి స్మృతిలో..

రమణగారి పెన్ను
తెలుగుభాషకి వెన్ను
నిలబెట్టేను నిన్ను నన్ను
ఓ గోదారమ్మ ...!
కనులు మూసిన బొమ్మ
రమణ గారిదేనమ్మ
బాపు గీయలేరమ్మ
ఓ గోదారమ్మ ...!
రమణగారి బుడుగు
అసలుపేరు అల్లరి పిడుగు
మనసే౦టో మల్లెపువ్వునడుగు
ఓ గోదారమ్మ...!
కోతికొమ్మచ్చి
తెలుగువాళ్ళ కిచ్చి
చదు౦కొమన్నారు గిచ్చి
ఓ గోదారమ్మ ...!
భట్టుగారి అట్టు
రమణగారు తిన్నట్టు
తెలిసాక తెలిసి౦ది పెసరట్టు గుట్టు
ఓ గోదారమ్మ...!
చిన్నమాటకి తల౦టెను
పాపిట తీసి బొట్టు పెట్టెను
రె౦డుజెళ్ళ సీత అని పేరెట్టెను
ఓ గోదారమ్మ...!
మాటలని మూటకట్టి
మన గుండెలో దాచిపెట్టి
రమణ వెళ్ళారు పెన్ను పక్కనెట్టి
ఓ గోదారమ్మ...!
'స్వాతి ' ఈ వారం పత్రికలో పేజి ఆరు లో ప్రచురణ

తలుపులు తీసి ..

తలుపులు తీసి
ఆమె నవ్వుతూ ఎదురౌతుంది.
దోసిట్లోంచి చందమామలు కొన్ని
ఇల్లంతా చెల్లాచెదురుగా దొర్లుతుంటాయి.
ఒక సీతాకోకచిలుక
ఆమె జడలో మల్లెపూలపై వాలి
వెళ్లాలనిపించక రెక్కలు దాచుకుంటుంది.
పిల్లలు నన్నల్లుకొని
నా కాళ్ళ దగ్గర పూలతీగలల్లె
పరిమళిస్తూ ఉంటారు.
రేపటి బరువు
దూదిపింజలా
రెప్పలమీంచి ఎగిరిపోతూ ఉంటుంది.
ఆకాశం ఆమె అరచేతిలో
వెన్నెల్ని గోరింట పెడ్తుంది.
సంధ్య కా౦తుల్లొ ఆమె గోరింట చేతులు
నన్ను వివసుడిని చేస్తాయి. .
మళ్ళీ మళ్ళీ తెరచుకునే తలుపుల కోసం
ఎదురయ్యే ఆమె నవ్వు కోసం
నేను బయటకు తప్పనిసరిగా వెళ్తాను.

ముగ్గు

ఆమె చూపుడువేలుకీ
బొటనవేలుకీమధ్య
నువ్వు ముగ్గుపిండివైతేచాలు..
చుక్కలు చుక్కలుగా పడుతున్న నిన్ను
తనవైపు కలుపుకుంటుంది...!
ఆమె కోపానికీ
చిరు అలకకీ మధ్య
నువ్వు మౌనంగా ఉంటేచాలు..
పక్కన పక్కన చేరి నిన్ను
తనవైపుకు తిప్పుకుంటుంది ..! !

పుస్తకాన్ని మూస్తే..

పుస్తకాన్ని తెరవాలంటే
ముందు మూసుకున్న నన్ను నేను తెరుచుకోవాలి.
అక్షరాల వెంబడి చూపులు సాగాలంటే
తక్షణం నాలోని బద్ధకపు క్షణాలని తగలబెట్టాలి .
అప్పుడే కదా
నిశ్శబ్దాన్ని శ్వాసిస్తూఅరచేతిలో పుస్తకం
ప్రాణం పోసుకుంటుంది..!
చాలావరకు చదివింతర్వాత
ప్రపంచం బొచ్చుకుక్కపిల్లలా
నా కాళ్ళదగ్గర 'కూతు కూతు'లాడుతుంది..!
పుటలు తిరగేస్తున్నకొద్దీ నా చేతి మునివేళ్ళ మీద
సూర్యోదయం కొత్త కొత్త కాంతుల్ని అద్దుతుంటుంది
ప్రతి శీర్షికా కవి హృదయాన్ని ఆవిష్కరిస్తూ
దివా రాత్రుళ్ళలో కవనపరిమళాల్ని
నాముంగిట్లోనింపుతుంది.
నాచుట్టూ ఎవరో తచ్చాడుతున్నట్లుగా
చాలాకాలపు ఒంటరితనాన్ని సవాలుచేస్తూ
కొన్ని బారాటి నీడలు పరచుకుంటాయి.
పుస్తకాన్ని మూసిన ప్రతి సారీ
నన్నెవరో యధేచ్చగా పరిచయం చేస్తున్నట్లుగా ఉంటుంది.
భుజం మీద ఆప్యాయంగా చేయి వేసినట్లుగా ఉంటుంది.
అడుగుతీసి అడుగు వేసినప్పుడల్లా
ఎవరివో అరచేతులు
నా పాదాల కింద చేరుతున్నట్ట్లుగా ఉంటుంది.
పుస్తకాన్ని మడిచిన ప్రతిసారీ
నా గమనం సుగమమై
గమ్యం సుస్స్పష్ట మౌతుంది.
వాక్యానంతర చుక్క దగ్గర
నన్నెవరో విడమరచినట్ట్లుగా ఉండేది.
అర్ధమౌతున్న కొద్దీ
నాకు నేనే అన్తుబడుతున్నట్ట్లుగా ఉండేది.
కొన్ని పదాల మధ్య విరామంలో
అంతర్యుద్ధాని చూసేవాడిని.
పుస్తకాన్ని మూయాలని పించదు.. .
మూయకపోతే
నేనెలా తెరచుకుంటాను.!!?

ఆకు రాలినప్పుడు

ఆకురాలినప్పుడు
కొమ్మలన్నీ ఊగిపోయాయి..
పూవురాలినప్పుడు
రెమ్మలగుండెలు ఆగిపోయాయి...
కొమ్మ విరిగినప్పుడు
చెట్టుమొదలుకదలిపోయింది...
చెట్టు కూలినప్పుడు
నేల పొత్తిళ్ళ తడి పొంగిపొర్లింది...
....ప్రతిసారీ
పక్షుల రెక్కలు అల్లల్లాడుతున్నాయి ......
దిక్కుతోచని
చెదరిన గూడు కళ్ళల్లో
చెట్టు ఇంకా కదలాడుతోంది..!

ఒక చినుకు

స్నిగ్ధ సౌందర్యంతో తళుకులీనుతూ జ్వలించేకళ్ళతో మత్తిల్లుతూఆమె అర్ధనగ్నంతో ఒకవైపు వోత్తిగిల్లినప్పుడు కోటి నక్షత్రాలు వికసించి వెల్లివిరిసిన పున్నమివెన్నలకిసవాలుగా నిలిచాయి.విప్పారిన పూలతీగల తాకిడికి నిలువెత్తుగోడలుఓ పక్కకి వొరిగి నేలకుభారంగా నిలిచాయి. చిరుగాలి ఆమె నల్లని కురులని కదల్చి చీకటి చేతిలో ఉంచి ఎటో వెళ్ళిపోయింది. వెచ్చని ఆమె శ్వాసలో ఆవిష్కరించబడ్డ నీలి ఆకాశం రెండు మబ్బుతునకల్ని కానుకగా పంపించింది. ఒకచినుకు,రెండుచివురులు ,పూలకొమ్మలు,వాలితూలిపోతున్న తుమ్మెదలు,రెక్కలరా ఎగురుతున్న సీతాకోకలు,ఒక కోకిల పాట ఆన్నింటినీ ఆమె ఓరగా గమనించి పలకరించాకుండానే గడ్డిపోచని దానిమీద మెరుస్తోన్న మంచు బిందువుని వేలికోసల్తో నిమిరి వెళ్ళిపోయింది ..అనంతమైన ఒంటరితనాన్ని దోసిళ్లకొద్దీ నా చుట్టూరా పోసి..!

అందమైన తీరం

అలల్లో
అలలా కదిలే చందమామపై
చివురాకులు రాల్తున్నాయి.
రంగురంగుల పూలరేకుల ప్రతిబింబాలు
నదిలోతుల్లోపరిమళాల్ని దాస్తున్నాయి.
****ఇంతలో ఓ పడవ వచ్చి
ఈ అందమైన దృశ్యాన్ని
మెల్లగా లాక్కెళ్ళింది.
పడవని వెంటాడి
ఓ తీరంలో పట్టుకున్నాను.
పడవలోంచి చందమామలు
పొంగిపొర్లుతున్నాయి.
పూలరేకులు సీతాకోకల్లా ఎగిరిపోతున్నాయి.
వేలాది ప్రతిబింబాలు
నా మనసులో వొదిగి పోతున్నాయి.
దూరాన్నించి మరోపడవ వస్తోంది.
ఇహ ఈ తీరం వదిలి ఎలా వెళ్ళను??

పూలతీగ చెంపలకి రాసుకుంటూ

చాలా విషాదంగా ఓ బాధామయరేఖ నా చెంపల మీద ఏదో రాసుకుంటూ వెళ్ళింది. కన్నీటి చుక్క దాన్ని చేరిపెసేముందు ఓ చిరునవ్వు నన్ను మేల్కొలిపి నెమ్మదిగా నా తలని తన ఒడిలోకి తీసుకొంది. ఎవరివో, నునులేత తీగాల్లాంటి మొనదేలిన వేళ్ళు మెల్లగా నా తలలోకి చొచ్చుకుపోయాయి. మెత్తని బరువెక్కిన పెదవులు నుదురుమీద కుదురుగా ఆగి వెచ్చని స్పర్శకోసం ఎదురుచూస్తూ అందక జారిపోయాయి.
క్షణ కాలంలో కన్నీటి తడి ఆరిపోయి లోపలి బాధల్ని ఇంకెవ్వరికీ తెలీని మూలల్లోకి లాక్కెళ్ళి చిరుగాలితో ఏదో గుసగుసలాడి ఓ పూలతీగతో చెంపలకి రాసి వెళ్ళింది. నేనింక తీగచుట్టూ అల్లుకొని కొన్ని పూలని దోసిట్లో పోసుకొని ఆమె వెళ్ళే దారిలో పోసి అరచేత్తో అద్ది అద్ది ఉంచాను. కొన్నిపూలు గాలికి చెదిరి పక్కకు దొర్లాయి పరిమళిస్తూ..మరికొన్ని పూలు ఆమె రాక కోసం ఎదురుచూస్తూ నిశ్చలంగా అలానే ఉన్నాయి..నాకు తోడుగా ..చాన్నాళ్ళుగా ..