మట్టికి తగిలిన గాయం

అంత చెట్టునూ

కొమ్మలు కొమ్మలుగా కొట్టేసి పడేయడమంటే

చెట్టునోక్కదాన్నే కోల్పోవడం కాదు..!

చల్లటి నీడల్ని చేరిపెయడమే..

పిల్లల ఆటల్ని ఆపేయడమే..

పక్షి గూడును చెదర గొట్టడమే..

వాటి గుసగుసల్ని కొల్లగొట్టడమే...

లేలేతచిగురాకుల చివర్లో మెరిసే

చిన్ని చిన్ని సూర్యళ్ళని

చీకట్లోకి నేట్టేయడమే..

కురిసే వానకి  కొమ్మలు లేకపోవడం

అలసిన బాటసారికి చెట్టు చేరువ లేకపోవడం

ఓ చేదు అనుభవం.

గుబురుకోమ్మల్లోంచి

నడిరాత్రి చంద్రుణ్నిచూడటం ,

తోలివేకువలో నునులేత రెమ్మలపై

లోకాన్ని జయి౦చేలా మంచుబిందువులు మెరవడం

ఓ మధుర అనుభవం.

ఇప్పుడు చెట్టు లేదుకదా!

చిరుగాలి గల గలల్ని ఎలా వినడం ?

సీతాకోకలకి మరిన్ని పువ్వుల్ని ఎలాఇవ్వగల౦?

కొమ్మల్లో చేరిన

కోకిల కచేరీల కొత్త రాగాల్ని ,

చేట్టుచాటు దాచుకున్న యువజంటల 

నులివెచ్చని స్పర్సల్ని  ఇహ మర్చిపోవడమేనా..?

నది వెళ్తూ వెళ్తూ

ఒడ్డునున్న చెట్టునీడల్ని అలల ఒళ్ళో మూటకట్టుకునేది..

మరిన్ని పూలని పడవ దోసిళ్ళతో తీసుకెళ్ళేది..

చిటారుకొమ్మపై మెరిసే ఆకాశం

వేళ్ళ కింద ఒదిగి  ఉన్న నేల

     పచ్చని సామ్రాజ్యాన్ని ఏలే

     మహారాణిలా ఉండేది చెట్టు .

ఇప్పుడేమో నిప్పులు చెరిగే కళ్ళల్లో

ఫెళ ఫెళలాడే ఎండిన చెట్టులా ఉంది.

కోటి ఆశలతో ఎగిరోచ్చే తుమ్మెదలకి

ఒడిలిన పూలగుత్తులు  ,

వేయి ఊసులతో వచ్చే వసంతానికి 

 ఒట్టిమట్టి  పెళ్లలు ,

 ఏం సమాధానం చెబుతాయి!?

పూల రెమ్మల్ని నిమురుకుంటూ వెళ్ళిన పాట

రాలిన పూల పుప్పొడిలో దాచుకున్న పల్లవుల్ని వెతుక్కుంటో౦ది.

అంతటి పెనుగాలుల్లోనూ

ఎన్ని వృత్తాల్ని గీసింది..!

వరద బీభాత్సాల్ని ఎన్ని ఆకుల్లో దాచుకుంది..!

ఇప్పుడు చెట్టు లేదుకదా!

చెట్టంత మనిషి

గొడ్డలి ఎత్తిన ప్రతిసారీ

చెత్తంతా వొణికి పోవడం చూసి

అల్లుకున్న తీగలు

అల్లాడిపోయేవి..

చెట్టుపడగానే

గడ్డిపువ్వు

ఓ రేకుని రాల్చింది.

చెట్టునుకొట్టి వేళ్ళతో పెళ్ళగించిన చోట 

మట్టికి తగిలిన గాయం 

మరోమొక్కను నాటితేగాని 

మానదనుకుంటా  ..!